Εξοπλίζοντας έναν Αυτοκινητόδρομο

Κατά μήκος της νοτιοανατολικής ακτής, εκτείνεται ο αυτοκινητόδρομος Ocean Highway (US 17) με 1.913 χιλιόμετρα να παρεμβάλλονται μεταξύ Βιρτζίνια και Φλόριντα – ένας αυτοκινητόδρομος που προσφέρει εξαιρετική θέα, αλλά κρύβει και αναπάντεχες οδικές παγίδες. Το 2005, το Τμήμα Συγκοινωνιών της Νότιας Καρολίνα ανακήρυξε την απόσταση των 340 χιλιομέτρων του US 17 που της αναλογεί ως μία από τις πιο θανατηφόρες οδούς της χώρας. Μεταξύ του 1997 και του 2005 σημειώθηκαν εκεί σχεδόν 1.000 αυτοκινητιστικά δυστυχήματα. Εξαιτίας της πυκνής χρήσης του, το μεγαλύτερο μέρος του US 17 της Νότιας Καρολίνα εξελίχθηκε και επεκτάθηκε σε περισσότερες λωρίδες. Ωστόσο, μέχρι το 2004, περίπου 10 χιλιόμετρα παρέμεναν με δύο μόνο λωρίδες, δημιουργώντας επικίνδυνες συνθήκες για τους οδηγούς που κινούνταν εκεί. Με τη δημόσια κατακραυγή και την πολιτική πίεση να αυξάνονται, η αναβάθμιση αυτού του τμήματος του αυτοκινητόδρομου τέθηκε ως προτεραιότητα κι ένας ειδικός φόρος στις συγκοινωνίες εφαρμόστηκε προκειμένου να χρηματοδοτηθεί το έργο.

Η Πρόκληση

Μέσα σε δύο χρόνια, το μοιραίο στενό τμήμα του αυτοκινητόδρομου επεκτάθηκε σε τέσσερις λωρίδες από τις δύο αρχικές, με ένα κόστος που υπολογίζεται στα €60.000 περίπου. Η φύση του έργου απαιτούσε μία κατασκευή εξαιρετικής ποιότητας που θα άντεχε τη βαριά χρήση με ελάχιστη ως και καθόλου συντήρηση. Καθώς οι περισσότεροι τύποι οδοστρώματος υφίστανται πρόωρες φθορές λόγω της ρύπανσης χάνοντας κατ’επέκταση την αντοχή τους και τη δυνατότητα αποστράγγισης, οι σχεδιαστές και οι μηχανικοί του έργου καλούνταν να αντιμετωπίσουν ευθέως αυτή την πρόκληση. Επιπλέον, η προστασία του περιβάλλοντος και ο αντίκτυπος που θα είχε αυτό το έργο στην κυκλοφορία των οχημάτων, ήταν άλλα δύο θέματα που έπρεπε να ληφθούν υπόψη.

Ο Σχεδιασμός

Για το αναβαθμισμένο τμήμα του US 17, οι δύο λωρίδες της κυκλοφορίας προς κάθε κατεύθυνση θα χωρίζονταν με μια νησίδα πλάτους 30 μέτρων.

Δυστυχώς η περιοχή είχε λασπώδες σαθρό υπέδαφος κι έτσι οι πιθανότητες για καθίζηση και υψηλή στάθμη υπόγειων υδάτων ήταν αυξημένες. Οι σχεδιαστές έλυσαν αυτό το ζήτημα τοποθετώντας ένα διαχωριστικό/σταθεροποιητικό γεωύφασμα κάτω από το δρόμο. Ένα υλικό σαν κι αυτό έχει ένα σημαντικό διπλό όφελος: μείωση του αρχικού κόστους κατασκευής και περιορισμός των μελλοντικών εξόδων συντήρησης του οδοστρώματος.

Ενώ η αρχική σκέψη για αυτό το έργο ήταν ένα γεωπλέγμα (δικτυωτό υλικό με φαρδιές τρύπες), ο αποτελεσματικός διαχωρισμός, η αντοχή και η οικονομία που εξασφάλιζε ένα γεωύφασμα το έκαναν μια πιο δελεαστική λύση. Οι σχεδιαστές για τον US 17 χρησιμοποίησαν το υφαντό γεωύφασμα AASHTO M-288-99 Class 1, το οποίο είχε τις ιδιότητες της αντοχής, της επιμήκυνσης και της διαπερατότητας που απαιτούνταν από το υπέδαφος της περιοχής. Επίσης ο χαρακτηρισμός του προϊόντος ως Class 1 εξασφάλιζε ότι το γεωύφασμα θα άντεχε στο χρόνο - συμπεριλαμβάνοντας και τις φθορές από τρύπημα ή την υπεριώδη ακτινοβολία - πριν καλυφθεί με τα αδρανή υλικά οδοποιίας.

Το επιλεγμένο γεωύφασμα, το GTF300 της Thrace-LINQ, είναι ένα ιδιαίτερα ανθεκτικό και ποιοτικό υφαντό γεωύφασμα πολυπροπυλενίου. Τοποθετήθηκε στο κατάλληλα διαμορφωμένο υπόστρωμα και μετά καλύφθηκε με τα αδρανή υλικά οδοποιίας. Καθώς το GTF300 διατηρεί όλη τη σύσταση του υποστρώματος, δεν υπάρχει ανάγκη για επιπλέον αδρανή υλικά. Επιπλέον, η σταθερότητα του γεωυφάσματος ενισχύει την αντοχή της βάσης και του υποστρώματος. Συνεπώς, η κατασκευαστική διαδικασία του δρόμου μπορεί να περιοριστεί σημαντικά, εξοικονομώντας έτσι υλικά οδοποιίας, ενώ επιπλέον οικονομία προκύπτει και από την ουσιαστικά πιο μικρή ανάγκη για μελλοντική συντήρηση του οδοστρώματος. Γεωυφάσματα όπως είναι το GTF300 προσφέρουν πολλά οφέλη, με ανάγκη για αδρανή υλικά μόνο 3 με 5 εκατοστών. Είναι μια έξυπνη επένδυση για κάθε έργο οδοποιίας.